دخترکی بودم 

ساده... رها.... بی عشق

 

دراین زمین شلوغ 

من بودم و باران و تنهایی 

بی چتر ... 

بی قلب ... 

بی خاطره .... 

 

من بودم و آدم هایی که  

نگاه کردن به چشمهای حریصشان

و اعتماد کردن به دستهای سردشان  

هراس انگیز بود 

 

من بودم و  

دنیایی پر از بی مهری 

بی وفایی 

خیانت 

 

 من بودم و احساسی

 که دلم را شکسته بود 

قلبم را ویران کرده بود 

و عشق را در وجودم از بین برده بود 

 

که ناگاه  

تو از راه رسیدی 

با سبدی لبخند 

و بغل بغل مهربانی   

تو و دستان گرمت 

مرا به میهمانی آغوش بردید  

آغوشی که هیچ گاه فراموشش نخواهم کرد

 

و با لاله های داغ و آتشین بوسه  

آرامش را به قلب بی قرارم هدیه کردی 

 

تو با عشقی بی انتها 

قلب شکسته ام را مرهم نهادی 

تا دیگر تا زمانی که زنده هستم 

فراموش نکنم 

که با عشق 

می توان ساخت 

می توان شاد بود 

می توان کودکانه شیطنت کرد  

می توان خندید

می توان زیبا شد 

می توان عاشق بود 

عاشق عشق تو... 

 

حال من 

دخترکی هستم 

ساده ...  

پر از احساس رهایی... 

سرشار از شوق پریدن... 

  

من زنده ام با عشق 

عشق به زیبایی 

به مهربانی  

به بخشندگی  

 

حال وجودم 

پر از عشق به باران است 

پر از عشق به دوستی با تو 

پر از عشق به تو... 

 

عشق ممنوع من

بی تردید 

دوستت خواهم داشت 

تا ابدیت...

 

نظرات شما عزیزان: